Στη γιορτή σου κάθε χρόνο με είχες στο χρυσό το θρόνο
και το σπίτι μες στα φώτα είχε πνιγεί,
ώσπου κάποιος επισκέπτης ήταν ο μοιραίος φταίχτης
να μας δείξει μιαν αόρατη πληγή.

Τώρα λες πως διασκεδάζεις
κάθε μέρα πως γιορτάζεις
τώρα λες, μα πού τα λες τόσα πολλά.
Θά `ρθει κι η δική σου πτώση
που θα δεις να ξημερώσει
όχι μέρα μα μια νύχτα πιο βαθιά.

Πάντα στα γενέθλιά σου όσα χρόνια ήμουν κοντά σου
τα κεράκια σου τα σβήναμε μαζί,
ώσπου μια σκιά στο βάθος όλο ζήλεια κι όλο πάθος
φωτογράφισε γελώντας τη σκηνή.