Στο δυο χιλιάδες φτάσαμε,
τα δύσκολα περάσαμε,
κι εσύ μιλάς και θες πρωτεία,
άσε τ’ αστεία, άσε τ’ αστεία.

Πώς το ’πες αυτό, πώς το ’πες αυτό;
Στην αγάπη θέλεις να ’χεις τα προνόμια;
Πώς το ’πες αυτό, πώς το ’πες αυτό;
Θα πονάμε, θ’ αγαπάμε, ίδια κι όμοια.

Τ’ αφεντιλίκια, μάτια μου,
άσ’ τα στα σκαλοπάτια μου,
γιατί είναι πια ξεπερασμένα,
και όλα τ’ άλλα άσ’ τα σε μένα.

Πώς το ’πες αυτό, πώς το ’πες αυτό;
Στην αγάπη θέλεις να ’χεις τα προνόμια;
Πώς το ’πες αυτό, πώς το ’πες αυτό;
Θα πονάμε, θ’ αγαπάμε, ίδια κι όμοια.