Μεταξωτή σου ρίχνω σκάλα απ’το μπαλκόνι μου
για να μ’ ανέβεις θα σου φέγγει το παγόνι μου
από της νύχτας το ροδόσταμο μυρώθηκα
κι από την άχνα της καρδιάς σου βαλαντώθηκα

Στο περβόλι μου κοιμάται ο ουρανός
μεσ’ τα λόγια σου ακούγεται καημός
Ρωτόκριτε, Ρομβέρτε και Ρωμαίε μου
άγγελε γαλανομάτη και ωραίε μου

Θα μας ακούσει ο καιρός βαθιά μεσάνυχτα
μεσ’ την καρδιά μου αστροφεγγιά κι όλα ορθάνοιχτα
κι αν σε χαϊδεύω σε φιλώ φωνάζει η βάγια μου
αχ και να `ξερες τ’ ατέλειωτα τα βράδια μου

Στο περβόλι μου κοιμάται ο ουρανός
μεσ’ τα λόγια σου ακούγεται καημός
Ρωτόκριτε, Ρομβέρτε και Ρωμαίε μου
άγγελε γαλανομάτη και ωραίε μου