Σε εκκλησιές ταπεινές κερί θ’ ανάψω
και μ’ έναν άνεμο παλιό θεού πνοή
αυτό το ξύλο της φωνής σου θα το κάψω
να ευωδιάσει μύρο η μέσα μου ζωή

Σε λιτανείες της βροχής, σ’ άγριους δρόμους
μάζεψες όλα τα σχοισμένα μου πανό
μ’ ένα τραγούδι σου με σήκωσες στους ώμους
το χώμα μου `δειξες και το πες ουρανό

Φωνή που υψώθηκε σημαία μιας πορείας
χειμώνα δύσκολο και άνοιξη ακριβή
σημάδι πάνω στο κορμί της ιστορίας
τραγούδι ατίθασο που σπάει το κλουβί

Αυτά τα δάκρυα θα φανούν κι όταν στεγνώσουν
δεν έχει τρόπο η αγάπη να κρυφτεί
ξέρω πως μόνο τα τραγούγια σου θα νιώσουν
που έχω τόσο τη ζωή ερωτευτεί