Της γελάει ο ήλιος όταν βγαίνει
Στα πόδια της μπροστά όλοι οι άντρες σκυμμένοι
Φτιαγμένη, Βαμμένη ή χύμα ντυμένη
Τον κόσμο αρρωσταίνει
Βγαίνει έξω κι όλοι την κοιτάζουν
Άλλοι με την άκρη κι άλλοι καρφωμένοι στάζουν
Φτωχοί και φραγκάτοι
Κοινοί και μουράτοι
Της τάζουν και κάτι

Τρακάρουν τ’ αυτοκίνητά
Στο δρόμο που περνάς
Κι αισθήματα κι ακίνητά
Στα πόδια σου κλωτσάς

Είσαι σαν τη Μάρθα Καραγιάννη
Το κορμί σου φονικό
Ένα βήμα σου θα με ξεκάνει
Που να βρω να σκοτωθώ

Της ανοίγουν πόρτες όπου πηγαίνει
Σε πουλάει σ’ αγοράζει κι ότι θέλει το παίρνει
Λιγάκι θλιμμένη, γλυκά μουτρωμένη,
Γελά και σε στέλνει

Τρακάρουν τ’ αυτοκίνητά
Στο δρόμο που περνάς
Κι αισθήματα κι ακίνητά
Στα πόδια σου κλωτσάς

Είσαι σαν τη Μάρθα Καραγιάννη
Το κορμί σου φονικό
Ένα βήμα σου θα με ξεκάνει
Που να βρω να σκοτωθώ

Μα τα βράδια μόνη της κοιμάται

Και το φως ανάβει να μην φοβάται

Είσαι σαν τη Μάρθα Καραγιάννη
Το κορμί σου φονικό
Ένα βήμα σου θα με ξεκάνει
Που να βρω να σκοτωθώ