Ο κόσμος είναι αχάριστος,
η κοινωνία σκάρτη
οι φίλοι σου κι οι συγγενείς,
κι οι συγγενείς σου βγάζουνε το μάτι

Αχάριστε κόσμε και ντουνιά,
αχ ντουνιά και κοινωνία σκάρτη

Κι όταν σε δούνε δυστυχή
σε κάποιο μονοπάτι
κάνουν πως δε σε ξέρουνε
δε σε ξέρουνε και σου γυρνούν την πλάτη

Αχάριστε κόσμε και ντουνιά,
αχ ντουνιά και κοινωνία σκάρτη

Φεύγει η γυναίκα π’ αγαπάς,
και τρως ψωμί κι αλάτι
σε κάποια δύσκολη στιγμή
δύσκολη στιγμή
σ’ αφήνει αμανάτι

Αχάριστε κόσμε και ντουνιά,
αχ ντουνιά και κοινωνία σκάρτη