Έχεις άραγε σκεφτεί πότε
πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα, δικά σου;
Έχεις διανοηθεί πότε
πως όλα αυτά μπορεί να φύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου;
Έχεις οραματιστεί πότε
πως θα `ταν η ζωή χωρίς να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου;
Έχεις κλάψει με λυγμούς πότε
όταν κάποιος που αγαπούσες έφυγε και δεν είναι πλέον κοντά σου;

Μην ξεγελιέσαι από τον χρόνο, όλα παρέρχονται,
Οι περασμένες στιγμές σε κοιτούν, σε μέμφονται,
Μιλώ γι’ αυτά που φύγαν και γι’ αυτά που έπονται,
γιατί τα λάθος λόγια που `χεις πει δεν επιστρέφονται.
Μιλώ για όλα εκείνα που δεν εκτιμάς,
που ξεχνάς ή που φοβάσαι να τους πεις πως τα αγαπάς
Μιλώ γι’ αυτά που κάθε μέρα προσπερνάς,
που σε περιμένουν κάθε μέρα σπίτι όταν γυρνάς
Σαν ένα φίλο αγαπημένο, παιδικό σου
Σαν ένα μήνυμα απλό στο κινητό σου
Σαν ένα χάδι της μητέρας στα μαλλιά σου
Σαν ένα παθιασμένο φιλί απ’ την κoπελιά σου
Πράγματα τόσο μικρά μα τόσο πολύτιμα,
πράγματα που δε θεωρείς μεγάλο ζήτημα,
πράγματα καθημερινά, συνηθισμένα
που έχεις μάθει δυστυχώς να θεωρείς δεδομένα...

Σε μια τόση δα στιγμή, οι αποχρώσεις του γκρι,
με του χρόνου το πινέλο χρωματίζουν τη γη
και βουτώντας στην παλέτα βάφουν μαύρη τη ζωή.
όταν κάποιος από μας το άσπρο δεν ήθελε να δει.
Τα όμορφα συνήθως βρίσκονται μπροστά μας,
Δε μας αφήνει να τα δούμε η άγνοια μας
κι όταν τα χάσουμε ή φύγουνε μακριά μας
δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν τα δάκρυα μας.
Το κάθε αύριο θολό είναι κι απρόβλεπτο,
τα πάντα αλλάζουν μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο,
γι’ αυτό όταν γελάς να θυμάσαι και το γιατί,
γιατί τα πιο πολλά χαμόγελα σβήνουν πριν το πρωί
και όσα κάνει ο χρόνος δεν μπορείς ν’ αλλάξεις,
τα λόγια δεν αλλάζουν, ίσως τώρα πράξεις
Μια τόση δα στιγμή είναι αρκετή για να σου πει
πως πρέπει κάθε μια μέρα σου ν’ αδράξεις.
Ζήσε τώρα το τώρα κι όχι αργότερα,
ζήσε μ’ όσα έχεις, μη θες περισσότερα,
Βούτα στην ζωή πριν μείνουν μόνο απόνερα,
γιατί όσα έχουμε είναι τα πιο όμορφα όνειρα...