Κοιτώ τον τοίχο μου πάλι, μια ακόμα φορά
Αν είναι είχα ένα άδειο κεφάλι, θα ήμουν καλά
Τα κάδρα μοιάζουν στιγμούλες που πάντα τις θες
Και λίγο πιο πάνω δεσπόζει, το γκρι Εκκρεμές.

Σε λίγο αρχίζει το έργο, μια ακόμα φορά
Εγώ όμως μονάχα το ξέρω από εσάς πιο καλά
Τι ωραία παράσταση θα λέτε για χθες
Μα εγώ είχα έμπνευση το πικρό Εκκρεμές.

Κοιτώ τον τοίχο μου πάλι, μια ακόμα φορά
Ανοίγω την πόστα και βλέπω μπροστά μου σκαλιά
Τα κάτω οδηγούν στην αυλαία, τα πάνω στο χθες
Σ’ αυτό το λεπτό που μου σήμανε το αυστηρό Εκκρεμές.

Κοιτώ τώρα κάτω εσάς, την άδεια σκηνή
Κοιτώ και φορώ τη θηλιά, να μην είναι αδειανή
Θα ‘χω τα μάτια ανοιχτά, ώσπου να ‘ρθει το χθες
Σ’ αυτή την αυλαία μπροστά, είμαι εγώ Εκκρεμές.

Σε ποια αγκαλιά θα πεθάνω εγώ πριν αρχίσει το έργο
Σε ποια φωλιά τα παιδιά που γεννιούνται δεν βλέπουν τον ήλιο
Δε βλέπουν φεγγάρι, ουρανό, βουνά και βροχές.

Μια στιγμή μέσα σε μια στιγμή, η ζωή μου
Μια ζωή μέσα σε μια στιγμή, δική μου.