Είδα χτες τη Σταχτοπούτα
να χορεύει στα λαούτα.
Μα στις δώδεκα ακριβώς,
δεν την έσφιξ’ ο κλοιός

Κ’ αφού βιάση δεν την πιάνει,
το γοβάκι της δε θα χάνει.
κ’ όπως σταθερά πατάει
έτσι σταθερά μιλάει:

Τώρα ξέρω ν’ αγκαλιάζω
τη στιγμή καθώς περνά
και εκείνη σταματάει, να κυλάει
και ανοίγει μαγικά.

Τώρα ξέρω να αγγίζω
και το χρόνο όταν πονά
και εκείνος σταματάει, με κοιτάει
και χαμογελάει ξανά.

Και δε χόρευε εκεί
όπου χόρευαν πολλοί,
αλλά είχε βρει μια θέση,
στην καρδιά της μες τη μέση.

Απ’ τα χρόνια περασμένη,
μα όχι παραιτημένη.
Είχε στάχτη στα μαλλιά,
και στα μάτια ανεμελιά.


Τώρα ξέρω ν’ αγκαλιάζω
τη στιγμή καθώς περνά
και εκείνη σταματάει να κυλάει
και ανοίγει μαγικά.

Τώρα ξέρω να αγγίζω
και το χρόνο όταν πονά
και εκείνος σταματάει με κοιτάει
και χαμογελάει ξανά.

Είδα χτες τη Σταχτοπούτα
Να χορεύει στα λαούτα
Και στις δώδεκα ακριβώς
δεν την έσφιξ’ ο κλοιός

Άμα νιώθεις πως ξεφτίζει η παλιά σου η πινελιά,
με το χρώμα που `χεις τώρα,
βρες την ώρα και ζωγράφισε ξανά