Τώρα που σ’ έχασα σε νιώθω πιο κοντά
τώρα που σ’ άφησα να φύγεις σαν σκιά
ποιους δρόμους πέρασες και από ποια στενά
μόνη σαν λύπη μόνη και σαν την ξενιτιά.

Ένα καράβι ήσουνα στον ουρανό
κι ήταν το σπίτι το δικό μου στεριανό
κι είχα κρασί για μένα και τον διπλανό
κι εσύ εγύρευες έναν ωκεανό.

Τίποτα πια δε μου θυμίζει τη ζωή
μόνο τα λόγια σου αγκάθι στην ψυχή
μου το `χες πει πως όταν φύγεις δε θα `ρθεις
ήσουνα θύελλα κι όχι σταγόνα της βροχής.