Χαραλάμπη που’ ναι κείνα, που’ ν τα χρόνια τα παλιά,
που δεν ήθελες μες την Αθήνα, να σου πουν για παντρειά;
Τώρα μέσα σ’ ένα χρόνο πήρες δύο και μια τρεις,
τις αμόληκες στο δρόμο, πάλι για να ξαναπαντρευτείς!

Μη μας κάνεις το βαρβάτο, Χαραλάμπη μερακλή,
δεν μπορείς να βρεις τον πάτο, βρε Λάμπη, σεβνταλή!
Μη μας κάνεις το βαρβάτο, Χαραλάμπη μερακλή, πω, πω,
δεν μπορείς να βρεις τον πάτο και θα πας για το Δαφνί.

Πήρες, Λάμπη, μια Αθηναία τώρα θες και μια Σμυρνιά,
σου γουστάρει και μια απ’ τον Πειραία, θες και μια Μυτιληνιά.
Βρήκες μπόλικες γυναίκες κι όλο ψάχνεις για να βρεις,
τις διαλέγεις σαν τις ρέγγες κι όλες θέλεις να τις παντρευτείς!

Μη μας κάνεις το βαρβάτο, Χαραλάμπη μερακλή,
δεν μπορείς να βρεις τον πάτο, βρε Λάμπη, σεβνταλή!
Μη μας κάνεις το βαρβάτο, Χαραλάμπη μερακλή, πω, πω,
δεν μπορείς να βρεις τον πάτο και θα πας για το Δαφνί.