Μεσ’ της βροχής το χαλασμό, στ’ ανέμου την αντάρα
Πληγώνονται τα πόδια μας, στην άσωτη τρεχάλα

Τρώγαμε μια σταλιά ψωμί και δυο ξερές σταφίδες
μα κάτω από τα ρούχα μας, κρύβαμε τις ελπίδες

Για την ολάνθιστη αυλή, για της ζωής τις χάρες
Για τον μπαξέ του ουρανού και του Μαγιού αγάπες

Κι ήταν η γη το στρώμα μας, σκέπασμα το σκοτάδι
Θαβόμαστε το απόβραδο και βγαίναμε στον Άδη

Βλέπω τα βρέφη στα βυζά, τις μάνες στ’ ανηφόρια
Να σέρνουνε τα θηλυκά και να τραβούν τα αγόρια
Και γίναν όλα ένας λυγμός, ουρλιάζουν τα βαπόρια
Αχ, κι όλα γίνανε καημός, πίκρα και στεναχώρια

Κι ήσουν όπως ουρλιάζαν οι μανάδες
κι αχούσαν οι σάλπιγγες
κι οι ματωμένες καμπάνες
Πέφταν συντρίμματα
έρημο μνήμα πάνω στα κύματα