Χαράζει η μέρα και το στόμα μου ξεράθηκε
θα τη διανύσω είτε θέλω, είτε μπορώ.
Η ίδια μέρα φτερουγίζει μεσ`στα χείλη σου
σε είδα πάλι να γελάς στον κεραυνό.

Άδεια τοπία ξημερώνουνε στα μάτια μου
ποια ουτοπία με κρατάει ζωντανό ;
Άλλα τοπία ξεκινούν μέσα απ`τα μάτια σου
πάρε με, πάρε με στα αθώα μονοπάτια σου.

Χαράζει η μέρα σκεφτική και αναπάντητη
τι μου διαφεύγει προσπαθώ να θυμηθώ.
Η ίδια μέρα που κρεμιέται στο μπαλκόνι σου,
σαν ανθισμένο γιασεμί σαν φυλαχτό.