Είναι φορές που δεν υπάρχει άλλος δρόμος
είναι φορές που δεν υπάρχει επιστροφή
κι η μοναξιά είναι φυγή.

Είναι που ο κάμπος τώρα βγάζει στην πλατεία
κι οι ακρογιαλιές απ`το σαλόνι μας περνούν
και μας κοιτούν με μάτια κρύα.

Κι εσύ δεν είσαι πουθενά
μόνο στα όνειρά μου πια σε συναντάω
χωρίς εικόνα και μορφή
μα νιώθω ότι είσ`εσύ
όμως δεν είσαι πουθενά
μόνο στα όνειρά μου πια

Πηδάει το κύμα να σαρώσει το τοπίο
ακούει κανείς σ`αυτό το παραμιλητό
το ουρλιαχτό των υπογείων ;

Είναι που όλα πια τα ζούμε απ`τη βεράντα
στα πόδια μας ο κόσμος είναι σκηνικό
μ`ένα κουμπί μηδέν τα πάντα.