Ξενώνας από πέτρα με τα χρώματα του δειλινού
δωμάτια με βαριές βελούδινες κουρτίνες και καθρέφτες
ατέλειωτοι διάδρομοι σαν τους λαβύρινθους του νου
και γύρω τοίχος για τους άγριους φονιάδες και τους κλέφτες

Ατάραχα σαν τότε που τ’ αφήσαμε και σιωπηλά
ειν’ όλα εδώ κι ακολουθούν τις σκέψεις και τα βήματά μας
σαν ιστορία μακρινή που βλέπουν τώρα να κατρακυλά
σ’ ένα ποτάμι που δε φέρνει πίσω τα όνειρά μας

Ξενώνας από πέτρα μα στάσου εδώ και μέτρα
τις ανταρσίες των σφυγμών, τις αναστάσεις των στιγμών
Σταμάτα για ν’ ακούσεις φωνές απ’ τις αισθήσεις
Και των θαυμάτων την ηχώ, σ ένα κρεβάτι μοναχό

Ξενώνας από πετρά με το φως ενός δειλού κεριού
να σκύβει να φιλάει το βράδυ στο πλευτό μου το κορμί σου
Ταξίδι να το παίρνει σε κοιλάδα καλοκαιριού
Εκεί που πάνε τ’ όνειρα τα πάθη τους να κυνηγήσουν