Εσύ δεν είχες πουθενά να ανασαίνεις
μες στην παλάμη σου ο κόσμος να κοιμάται
Δε βρήκες νόημα στις δικές σου σκέψεις
μόνο σε σκόρπιες αναμνήσεις να φοβάσαι

Παρέα κάνεις με σιωπές
Μες στους καθρέφτες σου, τους φίλους σου γυρεύεις

Δεν μπορείς να ζεις σαν ξένη μες στην έρημη φωνή σου
Δεν μπορείς να με αγγίξεις με το όμορφο φιλί σου
Θα πετάξω και θα φύγω σ’ ένα κόσμο από αστέρια
και από `κει θα σε κοιτάζω με τα δάκρυα στα χέρια

Εσύ δεν έζησες καμιά πικρή αλήθεια
σαν μια πριγκίπισσα που δείνα περιμένεις
πάνω σε όμορφα, σε άδεια παραμύθια
μα ξάφνου γέρασες τη νιότη να προσμένεις