Μεσ`την αντάρα, στο χαμό,
μια στο Θεό, μια στο βυθό,
μ`ευχές και παρακάλια.
Μία ανάσα απ`τη στεριά
και τον τυφώνα να φυσά
αγγέλους και κοράλλια.

Κακό τσιμέντο και σκουριά
σαν πλησιάζει πιο κοντά
τον κάβο του να δέσει.
Πιότερο όμως το πονά
μια πίκρα κι όχι τα βαριά
χτυπήματα στη μέση.

Παίρνει στροφή και φεύγει
στους στίβους των υδάτων
γλυκιά αυταπάτη γεια χαρά.
Δεν είναι αυτή η χώρα,
η χώρα των Φαιάκων,
δεν ζει εδώ η Ναυσικά.

Το παλιολίμανο, το DOCK...
του`χει ματώσει την ψυχή
το`χε πολύ πιστέψει.
Θυμήθηκε πόσες φορές
με ιστορίες ναυτικές
το είχε συντροφέψει.

Να, που ημερώνει ο καιρός.
Δεν το`χει ανάγκη τώρα πια,
αλλά θα έχει αβάντα,
τιμόνι, έτοιμο, σφιχτό
και τ`άλμπουρό του ανοιχτό
σαν θ`αγαπά για πάντα.