Απ`όλα τα σημάδια
απ`όλα τα μοιραία της ζωής σου παρακλάδια
για πες μου ποιο σε κόβει πιο βαθειά αυτά τα βράδια
που βλέπεις το τσιγάρο σου να γίνεται καπνός.

Γυρνάς σαν το σπουργίτι
στα μέρη που μεγάλωσες, μικρέ μου αποσπερίτη
και βλέπεις τον πατέρα σου να σου γελάει στο σπίτι
κι ας έχεις φύγει χρόνια για λιμάνι μακρινό.

Τρεις αδελφές κι εσύ τ`αγρίμι το μεσαίο
που έτρεχε πάντα κάθε δειλινό στα δάση
"τι θα το κάνουμε αυτό που δε διαβάζει"
και στο μυαλό σου έχει στοιχειώσει αυτή η φράση,
"η Βίκυ δε θα σπουδάσει"

Στη μαύρη επαρχία
που σήκωσες πανιά για μια καριέρα, μια ιστορία
για πες μου έχεις βρει για τη βροχή μία μαρκίζα
να στέκεις από κάτω όταν αστράφτει μοναξιά;

Ξεσπάς στον εαυτό σου
χωρίς να έχεις βρει τον από μέσα το Θεό σου
μα ακόμη το παλεύεις, το δικό σου τ`όνειρό σου
κι αυτό είναι που μετράει εδώ κάτω τελικά.