Ποτέ δεν είν’ αργά για να γλιτώσεις
ποτέ δεν είν’ αργά για να χαθείς,
μια πόρτα πίσω σου για πάντα να κλειδώσεις
κι απ’ ότι έζησες να φύγεις να σωθείς...

Ποτέ δεν είν’ αργά για να ξεχάσεις
ποτέ δεν είν’ αργά να θυμηθείς,
το δρόμο αυτόν που χρόνια γύρευες να πιάσεις
μα σε σταμάταγε ο φόβος της στροφής...

Ποτέ δεν είν’ αργά για να ματώσεις
ποτέ δεν είν’ αργά να γιατρευτείς,
κι από παιδί όσα σε μάγευαν να σώσεις
και πάλι αυτά που σε ρημάξαν ν’ αρνηθείς...

Ποτέ δεν είν’ αργά για να μιλήσεις
ποτέ δεν είν’ αργά για να κρυφτείς,
πίσω απ’ αυτά που σου `χουν πει να κουβαλήσεις
πίσω απ’ αυτά που σου `χουν πει να ονειρευτείς...