Εκείνη που δε ντράπηκε για όσα έχω κάνει
και τ’ όνειρό της ήτανε μαζί μου να πεθάνει,
πόσες φορές την πότισα χολή και πίκρανα το στόμα το γλυκό της,
πόσο μεγάλη στάθηκε αυτή κι εγώ μικρός, επίορκος, προδότης.

Εκείνη που κατέβηκε σκαλιά για να με φτάσει
και κάθε παραστράτημα μπορούσε να σκεπάσει,
πόσες φορές την πότισα χολή και πίκρανα το στόμα το γλυκό της,
πόσο μεγάλη στάθηκε αυτή κι εγώ μικρός, επίορκος, προδότης.

Αυτή που δε φοβήθηκε να μπει μπροστά σε μένα
την ώρα που μου ρίχνανε δυο βόλια πυρωμένα,
πόσες φορές την πότισα χολή και πίκρανα το στόμα το γλυκό της,
πόσο μεγάλη στάθηκε αυτή κι εγώ μικρός, επίορκος, προδότης.