Ένα πλοίο που δεν τρέμει τη στιγμή
το κατάρτι του περήφανα ορθώνει,
κι όμως έχει απ’ τα ταξίδια κουραστεί
κι έτσι πάει... με την τύχη... στο τιμόνι...

Χρόνια τώρα μια γυναίκα μακριά
αγναντεύει απ’ το βράχο της ευθύνης
ένα πλοίο φωτισμένο που περνά
είναι μήπως... της γραμμής... ή της οδύνης;

Κάθε πλοίο κι ένας άντρας που περνά
πάντα μόνος, δυνατός, αρχαίος μύστης,
μα στο βράχο τρομαγμένος δεν κοιτά
κι έτσι χάνει... το σινιάλο... της ψυχής της...