Η σκέψη μου νοσταλγικά ενυχτώθη
στον κήπο, στη λιμνούλα ή σέρα,

Που εσβήνανε τριαντάφυλλα σαν πόθοι,
κι επέθαινε στα τζάμια πάνω η μέρα.

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Ένας καημός που ακόμα δεν εδόθη
γινόταν άστρο, σύννεφο από πέρα

Μεγάλωνε ίδιο σάβανο που κλώθει
με μοχθηρή σπουδή μοίρα μητέρα.

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Όταν το δέος μου αξήγητον απλώθη,
το στερνό ρόδο θα `χανεν η σέρα

Και η λίμνη με νεκρόφυλλα εστρώθη.
Τ’ άστρα ζυγώνανε, καημοί από πέρα.

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...