Όλα ήταν ξένα διόλου ονειρεμένα
Η μπογιά στον τοίχο ήταν από ένα στίχο
Τίποτα δεν κρατούσε, ο χρόνος σταματούσε
Ο πόνος κυβερνούσε, λέξεις και μυαλό πατούσε

Ο άνεμος σε παίρνει, χίλιες φορές σε φέρνει
Σε συνεπαίρνει
Μία φορά σε παίρνει, χίλιες φορές πίσω σε φέρνει

Πονάς, για μας, και όλα αυτά που συμβαίνουν θα θες να ξεχνάς
Για μας, τη στιγμή σταματάς πίσω δεν ξαναγυρνάς

Τα φώτα είναι σβησμένα, τα όνειρα χαμένα
Δυο μάτια τρομαγμένα, απ’ το φως αδικημένα
Μου είχες πει πως θα ’ρθεις στο τίναγμα της στάχτης
Μπαίνει μια ηλιαχτίδα, μελαγχολική ελπίδα