Το ποτήρι στο τραπέζι
ανακρίνει το σκοτάδι
τα θολά τα ξεγραμμένα
και η άσφαλτος το βράδυ
σου ζαλίζουν το μυαλό.

Πας φεύγεις πας
στ’ άγνωστο με πας.

Σου γυρίζουν οι ρεκλάμες
ίδια λόγια μασημένα
κι οι αναλαμπές τους μοιάζουν
να ενώνονται με σένα
σ’ έναν άλυτο δεσμό.

Πας φεύγεις πας
στ’ άγνωστα με πας.

Στο μυαλό σού έχουν στοιβάξει
δεν πιστεύεις ούτε λέξη
καθώς τώρα σ’ έχει αρπάξει
η ανάγκη από τη μέση
και σου πνίγει το λαιμό.

Πας φεύγεις πας
και κατρακυλάς.