Δε μένει κανένας κανένας για να πιαστείς
λίγο ακόμα μένει πριν τρελαθείς
το ξέρω τα βράδια φοβάσαι τι θα συμβεί
σαν αγρίμι τρέχεις μες το κλουβί
και κάθε λεπτό σαν ξυράφι κοφτερό
κόβει κάθε τι λογικό στο θολό σου μυαλό

Πέφτει η νύχτα πέφτει σαν κεραυνός
μέσα από το σκοτάδι βγαίνω
αργά τη νύχτα ξυπνάει ο πιο κακός σου εαυτός
μέσα από το σκοτάδι βγαίνω
μέσα από το σκοτάδι βγαίνω στο φως

Δε μένει κανένας κανένας να μη μισείς
δε σε νοιάζει κι αν ακόμα καείς
σκιές από στάχτη τριγύρω σου περπατούν
τη ψυχή σου να τους δώσεις ζητούν
και κάθε στιγμή μεγαλώνει η οργή
μια αρχαία δίψα τρελή πάντα σ’ ακολουθεί