Διάφανος κυλάω υγρός
πάντα εσύ με ανασταίνεις
αλήθεια μου, Απόλλωνα ρυθμός
για που, για που με παρασέρνεις

Μέσα σ’ ατέλειωτους διαδρόμους
περνώντας πόρτες σκοτεινές
αφήνω πίσω μου ανθρώπους
που έχουν πέτρινες μορφές

Διάφανος, διάφανος κυλάω
μέσα σε τούτο το ρυθμό
τις πίκρες μου ξορκίζοντας πετάω
φυσώντας τον πλαγίαυλο

Με δισταγμούς κι αμφιβολίες
τιμή μου, ναι τ’ ομολογώ
έρχομαι να διαλύσω δυσπιστίες
που μας χωρίζουνε καιρό

Το ξέρω είναι δύσκολο στ’ αλήθεια
κι οδυνηρό είναι στην αρχή
ξεχνώντας κάθε μου πολύχρονη συνήθεια
να δραπετεύω από τη στείρα μου σιωπή

Διάφανος, διάφανος κυλάω
μέσα σε κήπο το ρυθμό
τις πίκρες μου ξορκίζοντας πετάω
φυσώντας τον πλαγίαυλο

Διάφανος, διάφανος κυλάω
μέσα σε τούτο το ρυθμό
τις πίκρες μου ξορκίζοντας πετάω
φυσώντας τον πλαγίαυλο