Φθινοπωρινή βραδιά
Ο ήλιος βασιλεύει.
Δε σαλεύουν τα κλαδιά,
φύλλο δε σαλεύει.

Και περνούν οι γερανοί,
ταξιδεύουν πέρα,
και σαν λόγχη μελανή
σχίζουν τον αγέρα.

Ο κρωγμός αντιλαλεί
κι όλο τους κοιτάζουν
και μ’ αγάπη "ώρα καλή!"
στα πουλιά φωνάζουν.

Κι η γριά που περπατά
στο ραβδί γερμένη,
στέκει και τα χαιρετά,
λέγει λυπημένη:

Στο καλό χρυσά πουλιά,
στο καλό να πάτε.
Τάχα θα με βρειτε πλιά
πίσ’ όταν γυρνάτε;

Ήλθ’ ο Μάρτης και ξυπνά
σα νυφούλα η πλάση,
λουλουδίζουνε βουνά,
πρασινίζουν δάση.

Ήλθαν από μακριά
τα πουλιά και πάλι,
μα σκεπάζει τη γριά
κρύα γης αγκάλη.