Κάθε απόγεμα Σαββάτου
οι έξι μέρες του θανάτου
συναντιούνται σαν τους κλέφτες
σ’ ένα μπαρ όλο καθρέφτες
Παραγγέλνω ένα σιντζάνο
κι ένα σόλο για το πιάνο
κι ο χαφιές που θα σερβίρει
μου μιλάει για χαρακίρι

Κάθε απόγεμα Σαββάτου
οι εφτά ψυχές του γάτου
γράφουν σύνθημα με σπρέι
που γυαλίζει σαν να κλαίει
Μια σταλιά έξω απ’ τον ήλιο
το κρυμμένο μου ειδύλλιο
πέφτει με βουτιά αχτίδας
στο ρυθμό της καταιγίδας

Είν’ απόγεμα Σαββάτου
κι είμαι ο παίχτης του θανάτου
Το παιχνίδι είναι σούπα
με νικάει μια ντάμα κούπα
με το δέκα το σπαθί μου
μπαίνω σ’ έξοδο κινδύνου
και το τούνελ της Δευτέρας
κροταλίζει σαν το τέρας

Κάθε απόγεμα Σαββάτου
ποιος θυμάται τα όνειρά του
να τα ρίξει στο μαρτίνι
με παγάκια να τα πίνει