Πάλι μου γύρισες την πλάτη
λες κι έχουμε σαρακοστή.
Αυτό δεν είναι πια κρεβάτι
είναι μια κόλαση σωστή!

Μάλλον σου `χουν κάνει μάγια
και δε γυρίζεις να με δεις
κατάντησα σαν τη Σοράγια
που δεν τη θέλει πια κανείς.

Ξέρεις απ’ έξω το Κάμα Σούτρα
μα πάλι απόψε μου κάνεις μούτρα
Φίλα με, φως μου, το φως να σβήσω
να ξεψυχήσω

Έλα το ξέρεις πως μ’ αρέσει,
φίλα με πάλι στο λαιμό
κι αν κατέβεις κάτω απ’ τη μέση,
μπορεί να πέσω στο γκρεμό.

Στάσου να φέρω το ουίσκι
κι ένα τασάκι για μετά
για σένα γίνομαι οδαλίσκη
δε σου αρνιέμαι τίποτα!