Στης αμαρτίας το στρατί εγώ κι αν περπατάω,
τα χάδια μου και το κορμί εγώ κι αν τα πουλάω,
κι αν ο καθένας εύκολη κι ανήθικη με λέει,
για το κατάντημα μου αυτό η κοινωνία φταίει.

Στου καθενός την αγκαλιά εγώ κι αν ξενυχτάω,
τα χείλη μου και τα φιλιά εγώ κι αν τα κερνάω,
κι αν για το χρήμα στη ζωή κουρέλι έχω γίνει,
αχ κοινωνία ένοχη, συ έχεις την ευθύνη.

Κι αν για πελάτες φανερά γυρεύω ευκαιρίες,
κι αν με κοιτούν ειρωνικά οι έντιμες κυρίες,
είν’ ευκαιρία να τους πω κι εγώ με ειρωνεία:
Κυρίες μου, ειρωνικά δέστε την κοινωνία.