Τη λύπη πρόσωπο φοράς
το γέλιο στενοχώρια
κι από τον κόσμο χώρια
τον δρόμο σου τραβάς.

Κλειδώνεις μέσα σου σκιές
τους φίλους σου τους διώχνεις
και ζεις για ν’ ανταμώνεις
μονάχα με σκιές.

Πες μου λοιπόν τώρα που σκοτεινιάζει
ποια αγάπη σε τρομάζει
και πίσω σου κοιτάς.
Δώσ’ μου λοιπόν να κάψω το μαράζι
που μέσα σου φωνάζει
και σ’ άλλους μη μιλάς.

Κρατάς φεγγάρι σκοτεινό
τις νύχτες τις μεγάλες
με της βροχής τις στάλες
κρατάς τον ουρανό.

Στρώνεις σεντόνι μοναχό
και `γω διπλή κουβέρτα
τα νιάτα σου όλα φέρτα
να τα τυλίξω εγώ.