Το ζαφείρι, το διαμάντι
και τ’ ολόχρυσο φλουρί
θέλει χέρι, θέλει γάντι
και λαιμό να το φορεί.

Το μαχαίρι, το σημάδι
και τ’ αχόρταγο φιλί
ζουν μονάχα στο σκοτάδι
για να φέγγουν πιο πολύ
και το αίμα μου που βράζει
θέλει αγάπη αληθινή.

Παραμονές του κόσμου γεννήθηκα και `γω
κι όταν σου είπα δώσ’ μου ζωή το φως μου
μού `δωσες τον καημό.

Το βελούδο, το μετάξι
και το άγιο καρφί
ουρανούς έχουνε τάξει
στ’ ασιδέρωτο κορμί.

Το τραγούδι, το φεγγάρι
και της νύχτας η ευχή
δεν μας κάνουνε τη χάρη
αν δε δείξουμε πληγή
και το αίμα μου που βράζει
θέλει αγάπη αληθινή.