Σαν χαράξει η αγάπη με σουγιά την καρδιά σου
μην προσμένεις λιμάνι και παλάμη στεριάς
θα `ν’ το κύμα η γη σου και η θάλασσα μάνα
το καράβι σπαθί σου και κλωνάρι ελιάς

Της ζωής τα καράβια που λιμάνια δεν πιάνουν
ειν’ εκείνοι που ζούνε στα αιώνια πάθη
κι όταν γέρνει ο ήλιος δε μετράνε τις μέρες
τους αρκεί μια στιγμούλα στα ανθρώπινα βάθη

Κι αν χτυπάνε οι μπόρες τα ψηλά τους τα ξάρτια
σαν δυο μπράτσα τις παίρνουν, μ’ έρωτα τις φιλούν
αφού ετούτες θ’ αντρώσουν το κορμί στο ταξίδι
τη γαλήνη θα φέρουν και κρυφά θα χαθούν

Ειν’ οι μπόρες κι οι αγάπες του ανθρώπου γιαλός
κι όσοι πιάνουν λιμάνι, σάπιο είναι σκαρί
τη ζωή τους γκρεμίζουν χίμαιρες παραμύθια
και κανείς να τη χτίσει ξανά δεν μπορεί