Το πιο παράξενο τραγούδι που `χω πει,
το πιο γλυκό, το πιο βαρύ
είναι η ίδια μου, η ίδια μου η ζωή.

Κάθε στίχος του και πίκρα,
κάθε αγάπη και στροφή,
θέλω να το πω στο τέλος,
μα μου τρέμει η φωνή.

Ελάτε όλοι σας απόψε που `χω πιει
κι όλοι μαζί, τέμπο βαρύ,
μέχρι τον Άδη, τον Άδη ν’ ακουστεί.

Με το βήμα του διαβάτη
και με την υπομονή
ως την ξενιτιά να φτάσει
κι ως του πρόσφυγα τ’ αυτί.