Γεύεσαι το σ’ αγαπώ, αχ
σαν σπουργίτι τον καρπό
και πετάγεσαι αλλού.

Απ’ το νέκταρ μοιάζεις μεθυσμένη
με το φως ερωτευμένη
και τα κρίνα του αγρού.

Έρχεσαι και φεύγεις
μα δεν ξέρεις πού πηγαίνεις
Στα όνειρά σου βλέπεις
όσα δεν καταλαβαίνεις
και όλο φοβάσαι τον καιρό.

Λάμπουν τα φτερά σου
μέσα στο σκοτάδι
Μα μόλις τ’ αγγίξει της αυγής το χάδι
στάχτη γίνονται μεμιάς
Πάντα θα `ρχεσαι απ’ το πουθενά.

Άφησες μια νύχτα να κυλίσει
και το χώμα να τρυπήσει
ένα ολόδροσο φιλί.

Κι ήρθε να φωλιάσει στην καρδιά του
και από τότε η μοναξιά του
κλαίει και παρακαλεί.