Φυσά, φυσά το τρελοβοριαδάκι
τις πασχαλιές μαδά σαν άτακτο παιδάκι.

Πειράζει τα κορίτσια, τριγύρω τους χορεύει,
τη φούστα τους σηκώνει, τις μπούκλες τους μπερδεύει.

Το ψάθινο καπέλο αρπάζει από κοπέλα
και λύνει να του κλέψει τη θαλασσιά κορδέλα.
Τι απαλό κι ωραίο το φίνο της μετάξι,
πώς θέλει να την πάρει μαζί του να πετάξει!

Αχ, τρελό μου βοριαδάκι, μη θυμώνεις κι απορείς
την αγάπη με το ζόρι να κερδίσεις δεν μπορείς !

Να την τυλίξει κάνει στο άγριο φύσημά του
μ`αντί να τη σιμώσει, τη σπρώχνει μακριά του.

ρωτά το βοριαδάκι και πάει να τρελαθεί.

Φυσά, φυσά μα πώς να το πιστέψει ;

Μια θαλασσιά κορδέλα το νου του έχει κλέψει !
Όσο γοργά κι αν τρέχει, αυτή μακριά πετάει,
γαλάζιο άπιαστ`όνειρο που χάνεται και πάει.