Όσο πιο πολλά γνωρίζεις
τόσο πιο πολλά ξεχνάς,
τέλος δεν υπολογίζεις
ούτε εκείνους που αγαπάς.
Και δακρύζεις σαν τα μάτια
σε θαυματουργές εικόνες,
και σκορπίζουνε κομμάτια
της ζωής σου οι κολώνες.

Ζεις σε μια τοιχογραφία
που έχει πάρει υγρασία
και τα πρόσωπα τσακίζει
σε αλλόκοτες πτυχές.
Και μοιράζεσαι το λάθος
που`χει κάνει ο ζωγράφος
και το χώμα χαραμίζεις
πάνω σε ξερολιθιές.

Όσο παίζεις τόσο χάνεις
και τα πάντα ξεπουλάς,
ύστερα γυρνάς χαρμάνης
στις σκιές που αγαπάς.
Και μιλάς σαν πιτσιρίκος
σε ξεκούρδιστο τρενάκι
και διπλώνεται ο λύκος
σαν ζητιάνος στο παγκάκι.