Ωχ αμάν αμάν, ωχ αμάν αμάν
ένα βατράχι βεραμάν
κι ένα κροκοδειλάκι
με άσπρο φανελάκι.

Κολυμπούσανε και γελούσανε
περιαυτολογούσανε
κι είπε ο βάτραχος"Σ`το λέω
είμαι ζωο θαρραλέο".

Και του λέει ο κροκόδειλος:
"Αν εσύ δεν είσαι ο πιο δειλός
μη σε νοιάζει που πεινάω
και λέω να σε φάω".

Αλλά το βατράχι, πιο πονηρό
του λέει μέσα στο νερό:
"Έχω βρει για σένα ήδη
το πιο μεγάλο μύδι.

Κλεισ`τα μάτια κι άνοιξ`το στόμα σου
χαλάρωσε το σώμα σου
να ψαρεύω μύδια ξέρω
και πάω να στο φέρω".

Ο κροκόδειλος ονειρεύτικε
πως τα`τρωγε και ρεύτηκε
κι από την ξελιγωμάρα
άνοιξε τη στοματάρα.

Το βατράχι σαν ξαναπέρασε
έφερε και τον κέρασε
μες στο στόμα αντί για μύδι
ένα χοντρό κρεμμύδι.

Κι από τότε όλοι οι κροκόδειλοι
μασάνε σαν νερόμυλοι
αλλά δίχως να το θένε
ενώ μασάνε, κλαίνε.