Εδώ θ’ αφήσω τα κοκαλάκια μου Madonna mia,
ήταν γραφτό να μη γυρίσω καμιά ταινία,
να σου’ ρθει τούβλο στο κεφάλι, να πεις δυστύχημα, χαλάλι,
να σε πατήσει, τέλος πάντων, λεωφορείο,
μα να σε φάει μες στην πόλη το θηρίο;

Πού πας με τέτοια φάτσα, καλά ήταν και στην πιάτσα,
τι πάθαμε τα βούρλα, μας παίζουν και ταμπούρλα.

Τι `ναι κι αυτό αμάν, αμάν,
καλέ αυτό είναι ο Ταρζάν.

Δεν το φοβάμαι το λιοντάρι, ένα ζωάκι είναι κι αυτό,
απ’ των ανθρώπων το σαφάρι πήγα στη ζούγκλα να κρυφτώ,
κι είναι για μένα παιχνιδάκι να το δαμάσω στη στιγμή
και να στο κάνω εγώ αρνάκι έτσι και δώσει αφορμή.

Σ’ ένα μου σφύριγμα όλα τα ζωα πειθαρχούν,
γιατί είναι άκακα, είναι αθώα, δε μ’ ανησυχούν,
μες στους ανθρώπους φοβάμαι, έλα στη ζούγκλα να πάμε
έλα κι εσύ,
έλα να γίνουμε φίλοι, απ’ των ονείρων την πύλη
πέρνα κι εσύ.

Καλέ στη ζούγκλα έχει μαμούνια και πώς να `ρθω με τα τακούνια
δε συζητάμε για τα φίδια κι έτσι γυρίζουμε στα ίδια.

Αυτά είναι λόγια χαμένα, πρέπει να βιαστώ
αφού δε με πιστεύεις εμένα θα εξαφανιστώ.

Για δες καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρει
από τη νύχτα γλίτωσα για να με φάει λιοντάρι.