Μέσα από το μαύρο αίμα
αναδύεται το παρελθόν
ο κόσμος βουλιάζει στον καθρέφτη
μακιγιάρεται με τον εμετό
της προηγούμενης γενιάς
νομίζοντας πως έτσι
αποκτάει ένα καινούριο πρόσωπο
με περισσότερο ενδιαφέρον.
Ατενίζει το μέλλον με άλλα μάτια, βγαλμένα.
Έτσι δεν έχει ούτε όνειρο, ούτε απαιτήσεις.
Κατόπιν φοράμε όλοι μαύρα γυαλιά
για να μην φαίνεται η βρωμοδουλειά
και έτσι συνεχίζεται το γλυκό τραγούδι της ζωής
που τρέχει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες
μέσα στα στενά κλειστοφοβικά τούνελ
που σκάβουνε τις νύχτες οι νεκροί
κάτω από γοτθικά νεκροταφεία.