Φορούσες μαύρα μάτια κι ένα καφέ παλτό
κι εγώ σαν καφενείο που έμεινε κλειστό.
Με κοίταξες και είπες "χάλασε ο καιρός,
αυτός ο τόπος είναι συνέχεια βροχερός".

Είχες στο μέτωπό σου σημάδια κεντητά
αυτά που γράφει η μοίρα χωρίς να μας ρωτά.
Στο πρόσωπό μου είδες ένα γυμνό παιδί,
μου `δωσες το παλτό σου σαν να `τανε φιλί.

Με άγγιξες στον ώμο και φύγαμε μαζί,
έστω και για μια νύχτα μπορεί κανείς να ζει.
Μου άφησες το παλτό σου κι είπες "μην το ξεχνάς:
ο κόσμος είναι ξένος και ζει χωρίς εμάς".