Βαριά της λύπης τα φτερά
Και πώς να τα κρατήσω
Έγινε ο κόσμος μια σταλιά
Και που να περπατήσω

Να ταξιδεύω στην πλημμύρα και στον άνεμο
Και να πηγαίνω μόνος
Να γονατίζω στο μικρό και στο παράλογο
Και να με λιώνει ο πόνος

Έγιναν τα δάκρυά μου θάλασσα μικρή
Και είμαι εγώ βαρκούλα με πανί
Μα άφησα τα όνειρά μου πέρα στη στεριά
Και μια μάνα μόνη να πονά

Τρελά της δίψας μου πουλιά
Πώς να σας φέρω πίσω
Χάνεται η γη και μεγαλώνουν τα βουνά
Και πώς να σας μιλήσω

Να δίνω μια στον ουρανό που με ξεγέλασε
Και γίναν όλα στάχτη
Να πολεμώ τη μαύρη μοίρα που με πέταξε
Στου κόσμου αυτού την άκρη

Έγιναν τα δάκρυά μου θάλασσα μικρή
Και είμαι εγώ βαρκούλα με πανί
Μα άφησα τα όνειρά μου πέρα στη στεριά
Και μια μάνα μόνη να πονά