Αγάπη δεν είσαι μα καταστροφή
και μου `χεις στοιχίσει πολύ στη ζωή,
κι αν έφυγες τώρα τι βγαίνει μ’ αυτό
αφού την καρδιά μου για σένα κρατώ.

Για σένα η καρδιά μου κουρέλι έχει γίνει
κι απ’ τα όνειρά μου η στάχτη έχει μείνει,
για σένα μονάχος τα βράδια γυρνάω,
για σένανε πίνω και παραμιλάω.

Αγάπη δεν είσαι μα είσαι καημός
κι εγώ στα σκοτάδια σε νιώθω σαν φως,
στα χείλη μου καίει η δική σου φωτιά
μα εσύ με πληρώνεις με τόση απονιά.

Για σένα η καρδιά μου κουρέλι έχει γίνει
κι απ’ τα όνειρά μου η στάχτη έχει μείνει,
για σένα μονάχος τα βράδια γυρνάω,
για σένανε πίνω και παραμιλάω.