Μάγια τα χρόνια μου στη λάσπη όλο σέρνω
δάκρυα τη δίψα των ονείρων μου χορταίνω

Φωτιά σου φέρνω στο χώμα γέρνω
η γη είναι αστέρι και δεν της παίρνω
ίχνη του ανέμου μαζί μου παίρνω

Απ’ την Ανδαλουσία μέχρι την Καλαμαριά
ο ήλιος με τυφλώνει ο ουρανός είναι μακριά
σαν τους θεούς των τραγουδιών μας
στον πυρετό σου όταν ζητάς
στις ερημιές που κυβερνάς
μες του κόσμου τα μάτια