Είκοσι χειμώνες και σ’ αντίκρισα
Ήσουν στ’ αντάμωμα μια μαγεύτρα, πλάνη
Που δεν κατάλαβα μιας και θόλωσα
Νομίζοντας πως το μυαλό μου χάνει

Σε κράτησα γερά σαν πρώτο έρωτα
Σ’ έσφιξα δυνατά, από το πάθος
Με σκοπό να σε τραβήξω στης γης τα πέρατα
Τολμώντας να δω σωστό και λάθος

Πάτησα γερά στις αντοχές μου, μα επέμενα
Ήμουν έτοιμος να γίνω μόνο ψυχή
Ένιωθα τριγύρω πολλούς μα μόνος μου έμενα,
για να δω τη μυστική συνταγή...

Είκοσι χειμώνες και σε είδα κατάματα
Ένιωσα χαρά κι εκεί στερήθηκα
Βρήκα γελώντας με ουρλιαχτά και κλάματα
Μα να `μουν δίπλα σου ποτέ μου δεν τ’ αρνήθηκα

Το συννεφάκι σου, λοιπόν, που με κρατούσε, χάθηκε
Σε μια στιγμή γεμάτη ρίγος και σκοτάδι
Κι έπεσα κάτω, η ζωντάνια μαράθηκε,
ούτε ένιωσα παρηγοριάς χάδι...

Κουβέντες που `χα πει με μαστιγώναν παντού
Σε όλο το κορμί... Και στις πληγές έπεφτε ξίδι με χολή
Αναρωτιόμουν αν θα τραβήξει άλλο που!;
Θα καταλήξει και που θα βγει;

Μα τελικά, στον εικοστό χειμώνα κατάλαβα
πως ήσουν μια πλανεύτρα μάγισσα
Μπήκα στο ψέμα σου και απ’ αυτό μετάλαβα
Και όλες τις στιγμές μου στις χάρισα...