Ο Ντίκ ο ξανθοτρίχης
του Τέξας το καμάρι
Το σπίτι του αφήνει
μια νύχτα του Φλεβάρη.

Ο γέρος του κι αν πίνει,
η μάνα του κι αν βρίζει,
αυτός για την καριέρα
και την ψυχή χαρίζει

Και να σου τον που βγαίνει
απ’ τη σχολή ξεφτέρι
στο λάσο, στο πιστόλι,
στην πάλη, στο μαχαίρι.

Ονόματα χιλιάδες
και πρόσωπα θ’ αλλάζει
αυτός που θα περνάει
κι ο κόσμος θα μεριάζει

Κι αρχίζουν τα ταξίδια,
Παρίσια – Γερμανίες,
μια μπόμπα, δυο πλεκτάνες
και τρεις δολοφονίες.

Σε Λίβανο και Κύπρο
τον ψάχνουνε ακόμη,
μα ‘κείνος τώρα πίνει
διπλό καφέ στη Ρώμη.