Φιλί που μάτωσε η νύχτα το φεγγάρι
πήρε φωτιά της μοναξιάς σου το δοξάρι
άγρια σημάδια στο κορμί που ταξιδεύει σε μια αόρατη αγκαλιά
χορεύεις μόνη στου έρωτά σου τη θηλιά

Κι ήταν τα φώτα χαμηλά κι εσύ γελούσες
πάνω σε σύννεφα καπνού ακροβατούσες
άστραψε η πόλη μεσ’ το γέλιο σου θυμάμαι και ξανάγινες παιδί
είπες «θα φύγω» μα σε βλέπω πάντα εκεί

Κι είναι λόγια που χορεύουν
στων χειλιών σου το τοπίο
κι η αλήθεια μεσ’ το κρύο
ψάχνει κάπου να κρυφτεί
μεθυσμένο καραβάνι
που μας φέρνει ο χειμώνας
σε μια πόλη ερειπωμένη
πριν ξεσπάσει η βροχή

Γλυκό τραγούδι που ατέλειωτο σωπαίνει
βαθύ ποτάμι η μοναξιά σε πάει σε φέρνει
τρέχουν στα μάτια σου χειμώνες και γλιστρούν τα μυστικά σου στο χαρτί
είπες «θα φύγω» μα σε βλέπω πάντα εκεί