Μέρες πονηρές με μαχαιριές και με ριπές
φωνές σε γειτονιές που μείναν θες σαν χαρακιές
θύμα πω πω τι κρίμα δεν έχει κύμα δεν παίζει χρήμα
λάσπη έχει και άσπρη να ένας στίχος δεν έχει άκρη
πόρτες κλειστές με πόντες
πού `ναι οι κότες πίσω από κόμπλες
κλίμα αυτό είναι θύμα μέσα του μήνα απ’ τις πουστιές

Είμαι στο πουθενά μίλια πολλά μακριά
σε κόσμο περπατώ όλους τους χαιρετώ
σε πάγκο αδειανό κάθομαι μονολογώ
αφήνω μυστικό σε στημένο σκηνικό

Μέρες πονηρές με κραυγές μες στα κελιά
ματιές που με κοιτούν κι όμως δεν βλέπουν πουθενά
ρόμπες στρατιές με ρόμπες μα δίχως σώμα είναι γυμνές
με κέφια γεμάτες ξέφτια σε φόντο σέπια χωρίς μορφές
λόγια πού ναι τα λόγια βάλαν ρολόγια χάνονται δες
κι εγώ χωράω παντού χωράω μα δεν πουλάω ζω με το χθες

Είμαι στο πουθενά μίλια πολλά μακριά
σε κόσμο περπατώ όλους τους χαιρετώ
σε πάγκο αδειανό κάθομαι μονολογώ
αφήνω μυστικό σε στημένο σκηνικό

Στημένο σκηνικό κι εγώ ακόμα προσπαθώ να κάνω hey hop
να φύγω να εξαφανιστώ μα όταν πλησιάζω γυρνάω πάντα πίσω
τον κόσμο πρέπει ν’ αλλάξω κι όχι να τον αφήσω
να λύσω τούτο τον γόρδιο δεσμό που το ανθρώπινο είδος οδηγεί στον ξεπεσμό
ανακαλώ παίρνω μικρόφωνο στο χέρι
και χώνομαι στη μάχη χωρίς να νοιάζομαι τι θα μου φέρει

Η ζωή που δυστυχώς αντί μ’ αγάπη βάφεται με χρώματα
από κόμματα λαδώματα και πτώματα
ονόματα και τζάκια ξύπνα δες κινούν τα νήματα
κι εμείς ακόμα λαουτζίκος ψάχνουμε τα χρήματα
τράπεζες να πληρώσουμε κάρτες και αυτοκίνητα
δόσεις για τα ηλεκτρικά να ντύσουμε τ’ ακίνητα
κοίτα που την ποιοτητα τη φέρνει η υλικότητα
και του pc μας δυστυχώς η χωρητικότητα

Είμαι στο πουθενά μίλια πολλά μακριά
σε κόσμο περπατώ όλους τους χαιρετώ
σε πάγκο αδειανό κάθομαι μονολογώ
αφήνω μυστικό σε στημένο σκηνικό