Φώτα που σβήνουν
πόρτες που κλείνουν
ανάσες περαστικές
μικρές υποσχέσεις, ντυμένες με λέξεις
κουρνιάζουν στις γωνιές
Θυμάμαι τα βράδια
τα όσα δεν είπες
στα χείλη σου μένουν πληγές
μετράω τις ώρες στου νου τις αιώρες
βυθίζεται το χθες

Δρόμοι που τρέχουν
χρόνια που φεύγουν
ραγίζει ο χρόνος στο φως
σπασμένος καθρέφτης, του ονείρου δραπέτης
στη νύχτα ναυαγός
κι εσύ τρομαγμένος
στο πλήθος του κόσμου
βουβός σαλτιμπάγκος χλωμός
αόρατες μπάντες στα μάτια σου αστράφτουν
καθώς ξεμακραίνει ο καιρός