Των λιμνών οι νεράιδες όλες
σε ζηλεύουνε γιατί
στο νερό πάλι εσύ βουλιάζεις
μα ποτέ δεν είσαι εκεί.
Του φιλιού η ανάσα καίει
σου μαγεύει τον καμβά
στις καρδιές πινελιές αφήνεις
μ`ανεξίτηλη μπογιά.

Σου μιλώ μην κοιτάς αλλού
σου μιλάω με ακούς;
Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο
τους φιλάρεσκους λυγμούς.
Στα νερά θα πετάξω πέτρες
θα ταράξω τα νερά,
στο χλωμό το πρόσωπό σου θέλω
να δω ένα δάκρυ να κυλά.

Σ`ένα φόντο θαλασσί
ναζιάρικο κυλιέσαι,
στου ονείρου τη ρωγμή
το δάκρυ μου αρνιέσαι
φεγγάρι μου, φεγγάρι μου.
Θολό και φιλντισένιο
φεγγάρι μου, φεγγάρι μου,
χλωμό κι ονειρεμένο.